KRS: 0000870180
Edmund Kemper, znany jest również jako "Co-Ed Killer" (Zabójca studentek), jest jednym z najbardziej znanych seryjnych morderców w Stanach Zjednoczonych. Jego przestępstwa, które miały miejsce na początku lat 70., wstrząsnęły społeczeństwem i wywołały wiele pytań dotyczących psychologii zbrodni.
W niniejszym artykule przyjrzymy się życiu Kempera, jego zbrodniom, a także profilowi psychologicznemu.
Edmund urodził się 18 grudnia 1948 roku w Burbank w Kalifornii. Już jako noworodek wyróżniał się swoją wagą, a także wzrostem – przy narodzinach ważył prawie 6kg, jako czteroletnie dziecko był wyższy od swoich rówieśników o głowę. Wówczas wykazywał się inteligencją, ale i sadyzmem w stosunku do zwierząt. W wieku 10 lat spalił kota żywcem, następnie obciął mu głowę i przytwierdził ją z powrotem na gwoździu. Edmund wychowywał się w domu pełnym przemocy i emocjonalnego zaniedbania.
Jego zachowania były co raz bardziej niepokojące, zabierał siostrze lalki, a następnie odcinał im głowę oraz ręce. Podczas wywiadów Kemper przyznał się, że zabierał z domu bagnet ojca, zapuszczał się pod dom swojej nauczycielki i ją podglądał. Twierdził również, że lubił bawić się ze swoją siostrą w komorę gazową i krzesło elektryczne. Zabawa miała polegać na tym, że siostra go związywała, naciskała wymyślony przez niego przycisk a on spadał z krzesła, trząsł się lub tarzał na podłodze udając, że umiera. Edmund jako dziecko przeżył też pewnego rodzaju traumę, w związku z wepchnięciem go pod pociąg przez starszą siostrę, kolejnym razem wrzuciła go do głębokiego basenu, gdzie niemalże utonął.
Rodzice Kempera rozwiedli się, gdy miał 9 lat, to zdecydowanie pogłębiło jego problemy emocjonalne. Jego matka, Clarnell Strandberg, była apodyktyczna i często upokarzała swojego syna, co przyczyniło się do jego rosnącej nienawiści do niej i kobiet w ogóle. Matka notorycznie znęcała się nad chłopcem, np. kazała mu spać w piwnicy, wyśmiewała go, nazywała „dziwadłem”, mówiła, że nigdy żadna kobieta go nie pokocha, nie przytulała, wykazywała się chłodem emocjonalnym.
Edmund mając 15 lat uciekł z domu, chciał zamieszkać ze swoim ojcem, lecz gdy dojechał dowiedział się, że ojciec ma nową rodzinę, ożenił się z kobietą, która miała dziecko. Po niedługim czasie musiał wyjechać do swoich dziadków, jednak tak również nie zaznał miłości i spokoju. Babka Edmunda tak jak i jego matka poniżała go.
Kemper po raz pierwszy zabił mając 15 lat. 27 sierpnia 1964 roku pomiędzy nastolatkiem a jego babcią wywiązała się kłótnia, w pewnej chwili Edmund wybiegł, wziął strzelbę, wrócił do kuchni i strzelił babci w głowę, następnie dwukrotnie w plecy. W tym czasie z zakupów wrócił dziadek. 15 latek bojąc się tego co mężczyzna zastanie postrzelił go na podjeździe. Po tym wydarzeniu, przestraszony zadzwonił do swojej matki, nie wiedział co robić. Kobieta zażądała, aby zadzwonił do lokalnego komisariatu, tak też zrobił. Na pytanie funkcjonariuszy, dlaczego zamordował swoich dziadków odpowiedział, że zabił ich, aby "zobaczyć, jak to jest”. Po tych morderstwach został umieszczony w szpitalu psychiatrycznym dla nieletnich w Atascadero, gdzie zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną.
Kemper został poddany obserwacji, jednak pojawiły się pewne wątpliwości co do diagnozy postawionej przez psychiatrów sądowych, opisano, iż „umysł mężczyzny jest pozbawiony gonitw myśli, halucynacji, bez odstępstw od normy”. Zaznaczono również, że jest osobą bardzo inteligentną – miał 136 IQ. Podczas kolejnej diagnozy zauważono, iż ma zaburzenie osobowości, a mianowicie osobowość pasywno-agresywną. Kilka lat później ponownie wykonano Edmundowi test na inteligencję, tym razem wynik wynosił 145 punktów. Po kilku latach, dzięki dobremu zachowaniu i manipulowaniu personelem szpitalnym, Kemper został warunkowo zwolniony w wieku 21 lat. Zamieszkał ponownie z matką, co tylko pogorszyło jego stan psychiczny. Kemper opisując kłótnie z matką, stwierdził:
„Toczyliśmy z matką okropne bitwy, pełne przemocy i zła. Nigdy dotąd nie kłóciłem się z nikim w tak potworny sposób. W innych okolicznościach w ruch poszłyby pięści, ale to wciąż była moja matka i nie byłem w stanie pobić jej, jak pobiłbym innego mężczyznę. Matka prowokowała mnie nieustannie. Pamiętam gigantyczną awanturę jaką rozpętała na temat mycia zębów.”
Przez cały czas młody Edmund nie mógł uwolnić się od swojej matki, nawet po jego wyprowadzce nadchodziła go i wydzwaniała.
Kemper zakupił z odszkodowania po wypadku Forda Galaxie. Jeżdżąc tym samochodem po okolicy dostrzegł, że mnóstwo młodych kobiet korzysta z autostopu, wtedy też zaczął wozić ze sobą plastikowe torby, noże, koce i kajdanki. Z początku mężczyzna wyłącznie podwoził kobiety, lecz później „uaktywniły się jego zbrodnicze popędy”, potrzebę zabijania nazwał „małym ukłuciem”.
W latach 1972-1973 Kemper zabił osiem młodych kobiet, głównie autostopowiczek, oraz własną matkę i jej przyjaciółkę. Jego modus operandi obejmował podwożenie ofiar, zabijanie ich poprzez uduszenie, postrzelenie lub zadawanie ran kłutych nożem, ciała okaleczał. Bardzo często Edmund przewoził ciała swoich ofiar do domu, tam pozbawiał je głów i uprawiał seks oralny. Z ciałami odbywał stosunki nekrofilne, a po wszystkim rozczłonkowywał je. Jego ostatnimi ofiarami były jego matka i jej przyjaciółka, co wskazuje na ostateczne wyładowanie jego długotrwałej nienawiści.
Data zabójstwa: 27 sierpnia 1964 roku
Opis: Babcia Edmunda, którą zabił, gdy miał 15 lat. Została postrzelona w kuchni domu swoich dziadków w North Fork, Kalifornia. Kemper później stwierdził, że chciał zobaczyć, jak to jest zabić.
Data zabójstwa: 27 sierpnia 1964 roku
Opis: Dziadek Edmunda, którego zabił, wracającego do domu z zakupów. Po zabiciu babci Edmund postanowił zabić dziadka, aby oszczędzić mu bólu związanego z odkryciem śmierci żony.
Data zabójstwa: 7 maja 1972 roku
Opis: Jedna z pierwszych studentek zamordowanych przez Kempera po jego zwolnieniu ze szpitala psychiatrycznego. Podwiózł ją, zabił przez uduszenie, a następnie zabrał ciało do swojego domu, gdzie je okaleczył.
Data zabójstwa: 7 maja 1972 roku
Opis: Koleżanka Mary Ann Pesce, która została zamordowana tego samego dnia co ona. Po zabójstwie obie ofiary Kemper okaleczył i ukrył ich ciała w różnych miejscach.
Data zabójstwa: 14 września 1972 roku
Opis: Piętnastoletnia tancerka, którą Kemper podwiózł po tym, jak ominął autobus. Zamordował ją przez uduszenie, a następnie zabrał ciało do swojego domu, gdzie je okaleczył i pozbył się zwłok.
Data zabójstwa: 7 stycznia 1973 roku
Opis: Studentka, którą Kemper podwiózł, zastrzelił i przewiózł do domu matki. Tam okaleczył ciało i ukrył fragmenty w plastikowych workach, które później wyrzucił w okolicach gór Santa Cruz.
Data zabójstwa: 5 lutego 1973 roku
Opis: Studentka z University of California w Santa Cruz, którą Kemper podwiózł i zastrzelił. Jej ciało Kemper przewiózł do domu, gdzie je okaleczył.
Data zabójstwa: 5 lutego 1973 roku
Opis: Koleżanka Rosalind Thorpe, która została zamordowana tego samego dnia co ona. Ciało zostało okaleczone i ukryte podobnie jak w przypadku innych ofiar.
Data zabójstwa: 20 kwietnia 1973 roku
Opis: Matka Edmunda, której zabójstwo było kulminacją jego nienawiści do niej. Zabił ją, gdy spała, a następnie okaleczył jej ciało i umieścił głowę na półce, na którą często patrzyła z pogardą na Edmunda. Edmund zmasakrował matkę młotkiem ciesielskim, poderżnął jej gardło, odciętą głowę użył jako tarczy strzelniczej, rzucał w nią lotkami, wyciął jej język, krtań wyrzucił do młynka do opadów.
Data zabójstwa: 21 kwietnia 1973 roku
Opis: Przyjaciółka matki Kempera, którą zabił dzień po zamordowaniu matki. Kemper zaprosił ją do domu, zabił, a następnie próbował upozorować, że obie kobiety wyjechały na wakacje.
Kiedy pytano Kempera, dlaczego obcinał ofiarom głowy przed aktem seksualnym, wyjaśnił: „Głowy były trochę jak trofea. Wiecie, w głowie jest wszystko: mózg, oczy, usta. Głowa to osoba. Kiedy byłem mały, powiedziano mi: odetniesz głowę, umiera ciało. Bez głowy ciało jest niczym... Cóż, może to nie do końca prawda, w ciele dziewczyny bez głowy zostaje całkiem dużo.”
Edmund był zły, że media nie głoszą o popełnianych przez niego morderstwa, wtedy postanowił, że zadzwoni z budki telefonicznej i się przyzna, nie wzięto jednak tej informacji na poważnie. Po kilku godzinach Kemper zadzwonił ponownie, poprosił do telefonu znajomego funkcjonariusza, po czym przyznał się mu do zabójstw, po przyznaniu się czekał na policję. Kiedy zapytano go, dlaczego zdecydował się oddać w ręce policji, odparł: „Najważniejszy cel został osiągnięty. Moje działania nie miały żadnego innego celu. Tylko marnowałem czas. Nie zniósłbym tego dłużej. W punkcie, w którym teraz się znalazłem, dociera do mnie szaleństwo całej sytuacji. W chwili niemal całkowitego wyczerpania nie pozostało mi nic innego, jak stwierdzić – do diabła z tym i przyznać się”.
7 maja 1973 roku Kemper został oskarżony o dokonanie ośmiu morderstw pierwszego stopnia.
1 listopada Kemper zeznał przed sądem, że zabijał swoje ofiary, by zyskać nad nimi władzę i zdobyć je jak przedmioty. Edmund przyjął pewną linię obrony, a mianowicie chciał zostać uznany za osobę niepoczytalną, próbował przekonać sędziów, że w trakcie popełniania zbrodni cierpiał na zaburzenia umysłowe. Twierdził, że w jego ciele żyją dwie świadomości, a kiedy osobowość zabójcy dochodzi do głosu, następuje u niego „coś w rodzaju zamroczenia”.
Biegli uznali Kempera za poczytalnego w chwili popełniania morderstw. Edmund poprosił o wymierzenie mu kary śmierci poprzez tortury, jednak w tym czasie obowiązywało moratorium na karę śmierci. Ostatecznie został skazany na siedmiokrotne dożywocie w więzieniu California Medical Facility w Vacaville.
Źródła:
Autor: Magdalena Wychowska, wolontariuszka Fundacji Zaginieni
Zdjęcie: http://criminalmind.pl/serial-killers-edmund-kemper/
Serdecznie zachęcamy do lektury poprzednich artykułów z serii: